Wat is ascensie precies?

Ascensie is geen ‘weg omhoog’ het is een weg naar binnen.

Het woord ‘ascensie’ klinkt voor velen als iets spiritueels, verhevens, of iets wat alleen voor “verlichte zielen” is weggelegd. Maar in waarheid is ascensie een heel menselijk, intens, en liefdevol ontwakingsproces.

Ascensie betekent letterlijk: trilling verhogen.

Maar dat gebeurt niet door boven je pijn uit te stijgen of ‘licht en liefde’ te doen alsof alles al goed is.
Ascensie is het pad van herinneren wie je werkelijk bent, door alles wat je niet bent onder ogen te zien en los te laten.

Het is een proces waarin:

• Je oude overtuigingen, patronen en hechtingen afbrokkelen

• Je systemen (emotioneel, mentaal, energetisch én fysiek) gereinigd worden

• Je terugkeert naar je kern: liefde, vrijheid, waarheid

Ascensie voelt vaak als sterven terwijl je leeft.
Want laag voor laag laat je los:

Wie je dacht dat je moest zijn.
Wie je leerde worden om liefde te krijgen.
Wat je vastgreep uit angst om alleen te zijn.

Het is geen comfortabel proces 
maar het is het mooiste dat er bestaat.
Want wat je terugkrijgt is jij.

Bij ascensie gaat het niet om zweven of ontsnappen.
Het gaat juist om aarden, belichamen, en werkelijk voelen.
En vanuit die diepe aanwezigheid ervaar je een innerlijke rust,
waar geen relatie, succes of erkenning ooit tegenop kan.

Ascensie is wakker worden in wie je altijd al was.

Een innerlijke glow die nooit echt is weggeweest 
maar die je nu eindelijk durft te leven.

♡

Hoe herken ik mijn tweelingziel?

Dat is een vraag die me vaak wordt gesteld.
Mijn antwoord daarop is:

Je herkent hem niet met je hoofd.
Je herkent hem met je hele systeem.
Je voelt het. Je weet het.
Niet vanuit verlangen ,  maar vanuit herinnering.

Het is alsof je iemand aankijkt en álles in je lichaam zegt:
“Jij. Jij bent het.”

Niet omdat je verliefd bent.
Maar omdat iets ouds, iets groots, iets dieps wakker wordt.
Alsof er een oud boek in je celgeheugen wordt opengeslagen.
Alsof je je ineens herinnert wie je bent —
én alles wat je vergeten was.

Het is niet per se mooi.
Niet romantisch.
Het is intens.
Het is ontregelend.
En het schudt álles in je leven los wat niet zuiver is.

Dus als je je afvraagt of iemand je tweelingziel is
omdat het allemaal zo heerlijk en licht voelt…
dan zeg ik dit met zachtheid:

waarschijnlijk niet.

Want een tweelingziel activeert je.
Niet om samen te komen.
Maar om open te breken.
Te ontwaken.
Te bevrijden wat vastzit.
Zodat je naar huis kunt keren in jezelf.

Bij mij voelde het alsof ik mezelf voor het eerst écht aankeek
Door de ogen van een ander.
Pijnlijk.
Helend.
Goddelijk.
En tegelijkertijd:

ik wist toen nog niet dat het hele proces me niet dichter bij hem zou brengen,
maar dichter bij mezelf.

Dus hoe herken je je tweelingziel?

Misschien is het wel deze ene zin:

“Sinds ik jou ontmoette, is niets meer hetzelfde…
maar ik herken mezelf steeds meer terug.”

Laat het geen zoektocht worden.
Laat het een herinnering zijn.
En vertrouw erop dat als het zover is…
je het weet.
En je hele ziel het zal voelen.

-♡

Het ascensieproces kent geen vaste duur  het is een unieke, persoonlijke reis. Voor sommigen ontvouwt het zich over enkele jaren, voor anderen over tientallen jaren of zelfs meerdere levens.

Wat belangrijk is: het is geen race, maar een ontvouwend proces van bewustwording en belichaming. In deze tijd van versnelde energieën (de "grote shift") ervaren velen een versnelling van hun proces. Toch blijft het essentieel om je lichaam, hart en ziel in je eigen ritme te volgen.

Vertrouw erop dat alles zich precies ontvouwt zoals het voor jouw ziel bedoeld is. 

-♡

Is dit proces bedoeld om ware liefde te ervaren 

Ja. Maar  misschien niet op de manier die je  verwacht had.

Toen ik aan deze reis begon, dacht ik dat het zou gaan over samenkomen. Over de ander. Over hem mijn tweelingziel.
Ik dacht dat als ik maar genoeg aan mezelf werkte, hij vanzelf terug zou komen. Dat we dan eindelijk in die diepe, zielsvervullende liefde zouden samensmelten.

Maar deze reis…
die ging niet over de ander vinden.
Hij ging over mezelf herinneren.

Over thuiskomen in mij.
Over het doorvoelen van al die stukken die jarenlang onbewust mijn relaties bepaalden  mijn hechting, mijn pijn, mijn leegte, mijn verlangen.

Over erkennen waar ik mezelf verliet om liefde te krijgen.
Waar ik mezelf opofferde, mijn grenzen vervaagde, mijn waarheid inslikte…
alleen maar om gezien te worden.

En pas toen ik alles losliet wat niet van mij was,
toen ik echt ging zakken in mijn lijf, in mijn hart, in mijn waarheid…
toen ontdekte ik wat ware liefde werkelijk is.

Het is geen belofte van samenzijn.
Het is een staat van zijn.
Een innerlijke rust.
Een bedding.
Een zachte kracht die niets meer hoeft vast te houden om compleet te zijn.

Dus ja, dit proces ís bedoeld om ware liefde te ervaren.
Maar niet de sprookjesversie.

De échte liefde.
De liefde die jou ziet, ook als er niemand is.
De liefde die blijft, zelfs als alles verandert.
De liefde die leeft… in jou.

En of dat dan uiteindelijk ook een samenkomst met de ander betekent?
Dat weet niemand.
Maar wat ik wél weet:

Als je jezelf werkelijk terugvindt, dan maakt het niet eens meer uit.

Want de liefde die je dan voelt 
die gaat nergens meer heen. 

♡

Waarom doet het tweelingzielenproces zoveel pijn?

Omdat het niet komt om je gelukkig te maken.
Maar om je wakker te maken.

Het komt niet om je te geven wat je wilt,
maar om te laten zien wat je écht nodig hebt.
En meestal zijn dat geen rozenblaadjes of eindeloze samensmelting.
Het is de waarheid.
Jouw waarheid.
En die is soms rauw.

Ik dacht dat het over liefde ging.
Over samenzijn.
Over heling door de ander.
Maar het bleek heling van alles wat ik buiten mezelf had gelegd.
Van alles wat ik vergeten was.
Van alles wat ik had vastgehouden
in de hoop dat iemand anders het zou verzachten.

Het doet pijn omdat het alles aanraakt wat je nog in jezelf vermijdt.
Het kind dat nooit gezien is.
De vrouw die altijd moest zorgen.
De delen van jou die denken dat ze eerst perfect moeten zijn om liefde te verdienen.
De controle, de hechting, het willen weten  alles wordt opengebroken.

En nee, dat gaat niet zachtjes.
Dat gaat met vuur.
Met verlies.
Met het gevoel dat je uit elkaar wordt getrokken,
omdat je hele systeem wordt herschreven.

Het tweelingzielenproces is niet bedoeld om de ander te krijgen.
Het is bedoeld om jezelf terug te vinden.
En dat proces doet pijn.
Want je rouwt om alles wat je dacht dat waar was.
Je sterft aan verwachtingen, aan controle, aan projecties.
Je laat los wat nooit van jou was.

Maar onder die pijn ligt iets anders.

Rust.
Thuis.
Liefde.
Zonder haakjes.
Zonder drama.
Zonder moeten.

De pijn breekt je niet af.
Ze breekt je open.

En als je door de pijn heen durft te zakken,
zul je zien:

Je bent nooit verloren geweest.
Je bent alleen vergeten wie je werkelijk bent.

En daarvoor kwam dit alles.

Voor jou.

♡

Waarom trekt mijn tweelingziel zich steeds terug?

Dat heb ik mezelf zó vaak afgevraagd.
Waarom komt hij steeds dichterbij,
om vervolgens weer ineens afstand te nemen?
Waarom opent hij zich…
en sluit hij zich dan weer af?

En ik zal het eerlijk zeggen:
het heeft me gebroken.
Keer op keer.
Omdat ik het op mij betrok.
Omdat ik dacht dat ik iets verkeerd deed.
Dat ik te veel was.
Of juist niet genoeg.

Maar inmiddels weet ik:
het ging nooit over mij.

Een tweelingziel trekt zich niet terug omdat jij niet goed genoeg bent.
Hij trekt zich terug omdat jouw energie zó puur is,
zó confronterend,
zó onvermijdelijk…
dat het alles in hem raakt
wat hij nog niet aan kan kijken in zichzelf.

Jouw liefde brandt.
Niet omdat het pijn doet…
maar omdat het licht werpt op wat hij zolang heeft verstopt.

En zijn terugtrekking?
Dat is geen afwijzing.
Dat is overleving.

Want ook in hem leven trauma’s. Hechting. Angst.
En jij triggert dat allemaal niet door iets fout te doen,
maar simpelweg door te zijn.

Ik heb geleerd dat zijn terugtrekking
mij precies liet zien waar ík nog niet vrij was.

Waar ik nog wilde fixen.
Wilde overtuigen.
Wilde controleren.
Wilde vasthouden uit angst dat hij weer zou verdwijnen.

En steeds als hij afstand nam,
mocht ik weer een laag dieper zakken.
In mij.
In m’n lijf.
In m’n waarheid.

En nu zie ik het anders.

Hij trok zich niet terug bij mij.
Hij trok zich terug naar zichzelf.
Omdat dát nodig was voor zijn pad.
En mijn pijn?
Die bracht mij naar de mijne.

Dus als je je afvraagt waarom hij zich terugtrekt…
Vraag jezelf dan af:

waar in mij wil ik hem vasthouden,
omdat ik bang ben mezelf te verliezen?

De terugtrekking is geen einde.
Het is een uitnodiging.
Om thuis te komen in jezelf.

En daar…
daar begint pas echt de liefde.

♡

Wat is het verschil tussen een soulmate en een tweelingziel?

Als ik eerlijk ben...
ik dacht vroeger dat het hetzelfde was.
Zielsconnectie is zielsconnectie, toch? Sterker nog... ik had geen idee wat een tweelingziel was.

 Maar gaandeweg ben ik erachter gekomen dat er een groot verschil is.
Niet in waarde. Niet in heiligheid.
Maar in intentie.
In impact.
In wat het van je vraagt.

Een soulmate voelt als thuiskomen.
Als iemand met wie je veilig groeit, waar je op adem komt.
Waar liefde stroomt, vaak met zachtheid, steun, vertrouwdheid.
Het zijn mensen, geliefden, vrienden, soms familie 
die je ziel herkennen en voeden.

Een tweelingziel…
is een ander verhaal.

Dat is geen veilige haven.
Dat is de storm.

Het is geen warme deken.
Het is het vuur dat je in de as legt
zodat je opnieuw geboren wordt
in jezelf.

De tweelingziel is niet gekomen om je gelukkig te maken.
Maar om je te herscheppen.
Om alles aan te raken wat niet van jou is.
Om de leugens te laten branden
waar je je leven op hebt gebouwd.

Een soulmate zegt:
"Ik hou van je, precies zoals je bent."
Een tweelingziel zegt zonder woorden:

"Ik ga je liefdevol confronteren met alles wat je níét bent,
zodat je je ware zelf eindelijk kunt herinneren."

En dat is pijnlijk.
Dat is intens.
Dat is allesbehalve romantisch.
Maar het is ook... magisch.
Heilig.
Niet te verklaren.
Want een tweelingziel raakt je dieper dan woorden.
Alsof de ontmoeting een activatie is.
Een herinnering.
Een contract dat je ergens al gesloten had
Lang voor je dit lichaam koos.

Dus nee, je kiest je tweelingziel niet.
Je herkent hem.
Met je huid.
Met je zenuwstelsel.
Met alles wat trilt, siddert, explodeert en openscheurt.

En het doet pijn.
Omdat het jou herinnert aan wie je altijd al was
onder de hechting, onder het vluchten, onder de maskers.

Beide zijn prachtig.
Zowel de soulmate als de tweelingziel.
Maar de één komt om te helen.
De ander komt om te openen.
En vaak...
mag je ze allebei ontmoeten.

♡

Hoe ziet een bewuste relatie eruit, voorbij de drama’s van het ego?

Voor mij begon het met het beseffen
dat ik jarenlang geen relatie had met de ander…
maar met mijn eigen hechting.
Met mijn projecties.
Met mijn pijn.

En ja...
Dat was confronterend.

Want zolang ik niet thuis was in mezelf,
zocht ik in de ander wat ik vergeten was in mij:

veiligheid, erkenning, liefde, bevestiging.
En elke keer als ik dat niet kreeg,
ontstond er drama.
Onrust.
Achtervolgen.
Terugtrekken.
Controleren.
Testen.
Straffen.

Ik dacht dat het liefde was.
Maar het was hechting vermomd als verlangen.

Een bewuste relatie voelt anders.
Niet perfect.
Maar echt.

Het is niet gebouwd op elkaar nodig hebben,
maar op elkaar zien in vrijheid.
Niet omdat je incomplete delen bij elkaar komt halen,
maar omdat je als twee heelheden naast elkaar kunt staan.

Het is een ruimte waar je niet hoeft te spelen wie je denkt te moeten zijn.
Waar je niet bang bent om kwijtgeraakt te worden als je je waarheid spreekt.
Waar geen regels zijn om liefde vast te houden,
maar een bedding waarin liefde vanzelf blijft stromen.

Een bewuste relatie betekent ook dat er nog steeds triggers zijn.
Maar je weet: het zijn geen wapens, het zijn spiegels.
Je projecteert niet meer, je reflecteert.
Je verlaat jezelf niet meer om de ander tevreden te houden.
Je verlaat de ander ook niet meer als het spannend wordt.
Je blijft.
In zachtheid.
In waarheid.
In verantwoordelijkheid.

En soms 
ben je pas klaar voor zo’n relatie
als je helemaal hebt leren thuiskomen in jezelf.

Want liefde die niet meer moet,
kan eindelijk zijn.

En daar,
ver voorbij het ego,
wacht geen perfectie…
maar rust.
En echte verbinding.
In de stilte.
In het lijf.
In de blik van de ander waarin je jezelf niet verliest,
maar juist herkent.

♡