Er is een wonderlijk fenomeen gaande in het tweelingzielcollectief.
Bijna iedereen voelt de magnetische herkenning van die ene ander
en tóch zijn de meesten niet samen.
99% procent leeft in afstand, in stilte, in loslaten, in schaduwwerk.
En toch… grijpen ze zich vast aan die ene procent die “het wel gehaald heeft”.
Of waarvan we denken dat het tweelingzielen zijn.
Alsof hun verhaal het bewijs is dat de droom ooit werkelijkheid wordt.
Waarom doen we dat?
Omdat het menselijk hart betekenis nodig heeft in dat wat anders ondraaglijk zou voelen.
Het is te pijnlijk om te erkennen dat het tweelingzielenpad niet over romantisch samenzijn gaat,
maar over heilig ontwaken.
Dus we blijven kneden, verklaren, hopen
we blijven het verhaal passend maken,
ook als het al lang niet meer past.
De manieren waarop we het verhaal blijven beschermen
Je herkent het misschien:
Je kijkt urenlang tarotvideo’s op YouTube,
totdat je er eindelijk één hoort zeggen dat “hij wél terugkomt”.
En even adem je weer.
Want als er een “teken” is, dan heeft de pijn een reden.
Of je schrijft in je journal:
“Ik voel dat hij ook ontwaakt, ik voel het, hij stuurt energie.”
En je gelooft het, want het is makkelijker om te voelen dat hij bezig is,
dan om te voelen hoe jij nog steeds wacht.
Of je herhaalt affirmaties tot ze hol klinken:
“Wij komen samen, want het universum wil dat.”
Maar diep vanbinnen is er iets dat fluistert:
“En wat als het universum iets heel anders van je vraagt?”
Soms houd je het contact kunstmatig open
door berichten te sturen die zogenaamd ‘licht’ zijn,
maar in werkelijkheid een echo van hoop dragen.
Je vertelt jezelf dat het intuïtief voelt,
maar eigenlijk is het je zenuwstelsel dat smeekt om geruststelling.
Of je volgt elk account dat een succesverhaal deelt,
terwijl je het account van je eigen heling vergeet.
We doen dit niet omdat we zwak zijn,
maar omdat we mensen zijn die iets intens hebben ervaren.
En het ego wil verklaren, behouden, controleren.
Het wil de puzzel kloppend maken
want als het verhaal klopt,
dan was de pijn niet voor niets.
De onderlaag: van hechting naar heiligheid
Maar wat er werkelijk gebeurt,
is dat het universum via dit pad het oude liefdesbewustzijn afbreekt.
Het romantische ideaal dat ooit veiligheid bood,
wordt nu te klein voor de frequentie van je ziel.
Die 99% die niet samen is,
belichamen juist het nieuwe veld van liefde.
Zij zijn niet “achtergebleven”, zij zijn de pioniers van een hogere trilling.
Hun proces is de Ascencie.
Wanneer jij loslaat,
wanneer jij stopt met najagen, verklaren, hopen,
en je begint te ademen in de leegte die overblijft
dan opent zich iets groters dan verlangen.
Dan ontmoet je de liefde zélf,
in haar pure, vibrerende vorm: zonder voorwaarde, zonder bevestiging, zonder ander.
Dat is Union.
Niet de foto op Instagram,
niet de ring om je vinger,
maar het moment dat je voelt:
ik bén liefde, zelfs als niemand het terug spiegelt.
De illusie van de 1%
De 1% die samen lijkt, is niet het doel
het is slechts een richtingaanwijzer, een hologram van wat mogelijk wordt
wanneer liefde volledig belichaamd is.
Sommigen van hen zijn inderdaad tweelingzielen die samen incarneren om het veld te stabiliseren.
Maar velen zijn gewoon zielsverwanten die resoneren met die trilling,
of relaties die tijdelijk dienen om een collectieve frequentie te dragen.
Het probleem ontstaat wanneer de rest van het collectief hun verhaal verheft tot wet.
Want dan wordt hun liefde het nieuwe romantische ideaal,
en vervallen we opnieuw in vergelijking, tekort, verwachting.
Het ego fluistert: “Als zij het konden, kan ik het ook als ik maar genoeg heel.”
Maar liefde is geen examen dat je kunt halen.
Liefde is wat overblijft als het “halen” ophoudt.
De 99% als dragers van Ascencie
De 99% die niet samen zijn, zijn niet mislukt.
Zij dragen het collectieve veld van transformatie.
Elke keer dat zij niet teruggrijpen naar het oude verhaal,
verhoogt de trilling van de aarde.
Hun innerlijke werk, het helen van hechting, het loslaten van verwachtingen,
het erkennen van pijn zónder het te romantiseren
is het bouwplan van de nieuwe aarde.
Zij zijn de zielen die het “sprookje” opofferen
zodat liefde eindelijk vrij kan worden.
En dat is geen klein werk.
Dat is het werk van priesters, dragers, healers, ontwakers.
Zij herinneren zich dat liefde niet iets is dat gebeurt tussen twee mensen,
maar iets wat door alles heen ademt.
Wanneer de liefde in jou tot rust komt,
heeft het universum geen uiterlijke vorm meer nodig om het te bewijzen.
Dan ben jij de frequentie waar anderen ooit naar zochten.
En dát is wat het tweelingzielenpad werkelijk beoogt:
de mens die tot liefde wordt.
Herinnering
Misschien herken je jezelf in die momenten van kramp,
in de hoop die telkens weer oplaait als er een teken verschijnt.
Wees mild voor dat deel van jezelf.
Want het heeft enkel geprobeerd de liefde vast te houden
op de enige manier die het kende.
Maar de tijd van houvast loopt ten einde.
We verschuiven van houden van
naar houden als:
houden van het hele spectrum,
van licht én schaduw,
van aanwezigheid én afwezigheid.
De 99% zijn de wachters van die verschuiving.
Zij vergeten soms hun eigen kracht
omdat ze nog kijken naar de 1%.
Maar op zielsniveau is het precies andersom:
het is de 1% die dankbaar meereist
op het veld dat de 99% hebben opgebouwd.
De echte Union is geen bestemming.
Het is de herinnering dat er nooit een scheiding was.
Reactie plaatsen
Reacties