In het begin van het tweelingzielenproces voelt het alsof alles om die ene persoon draait.
Je denkt dat elk teken over hem of haar gaat.
Je ervaart diepe synchroniciteit en het gevoel dat het universum je steeds terugduwt richting deze ene connectie.
Je merkt dat het daten met anderen niet lukt, alsof je wordt tegengehouden om verliefd te worden op een soulmate.
Alsof er maar één route is: terug naar je tweelingziel.
En eerlijk?
Ik snap dat.
Ik heb het ook zo ervaren.
Het was alsof het universum me dwingend die kant op stuurde.
Alsof ik pas vrede zou vinden als we samen in fysieke Union zouden komen.
Alsof het hele leven over hem ging.
Maar nu ik innerlijke heelheid (inner Union) ervaar… zie ik iets heel anders.
De verslaving aan de ander is een poort
Wat ik toen voelde, was niet per se liefde in haar zuiverste vorm. Het was een verslavende energie.
Een spiegel van mijn eigen hechtingswonden.
Een energetische high die me telkens opnieuw trok naar datgene wat me tegelijkertijd brak en opende.
En dat is precies waar het over gaat.
Niet over samenkomen met iemand buiten jezelf…
Maar over de weg naar binnen. Naar jezelf. Naar de eenheid die al in jou ligt te wachten.
Het universum duwde me niet naar hem. Het duwde me naar mezelf.
Wat ik eerst zag als ‘tekens dat hij de ware was’, zie ik nu als katalysatoren voor mijn ontwaken.
Het universum gebruikte die connectie als ingang naar mijn eigen ascensieproces.
Niet om me te straffen.
Niet om me een leven lang te laten wachten op iemand die emotioneel (of fysiek) niet beschikbaar was.
Maar omdat ik via hem de diepten van mijn eigen schaduw kon zien.
Mijn angsten. Mijn afhankelijkheden. Mijn diepe verlangen naar thuiskomen in de ander.
Het universum hield me niet weg bij soulmates.
Mijn eigen overtuigingen, hechting en fixatie hielden me vast in een realiteit waarin alleen hij de sleutel leek te zijn.
Inner Union verandert alles
Pas sinds ik echt innerlijk vrij ben, sinds ik de ander niet meer nodig heb om mezelf heel te voelen
zie ik hoe liefde in zoveel vormen tot me kan komen.
Hoe mijn energie veranderd is.
Hoe anderen nu op me reageren.
Hoe de energie tussen mij en mijn tweelingziel veel stiller is geworden, helderder, neutraler.
Niet omdat het minder waardevol is.
Maar omdat ik niet meer projecteer.
Ik verwacht niets meer.
En daardoor ben ik vrij.
En van daaruit kan liefde opnieuw ontstaan, niet vanuit hunkering, maar vanuit resonantie.
En als er ooit fysieke Union komt
Dan is dat niet het doel.
Dan is het een natuurlijk gevolg van twee mensen die innerlijk heel zijn en elkaar daarin ontmoeten.
En als het niet komt?
Dan is dat geen verlies.
Want innerlijke Union is het geschenk.
En van daaruit opent zich een leven waarin liefde vrij mag stromen, in elke vorm die jouw ziel op dat moment dient.
Dus als je nu vastzit in het wachten
Weet: het is begrijpelijk. Je bent niet zwak.
Maar misschien… is het tijd om te voelen of je fixatie nog voortkomt uit hechting.
Of dat je klaar bent om de weg naar binnen te vervolgen.
Want dáár ligt de sleutel. Niet buiten je, niet bij de ander. Maar in jou.
♡
