En hoe je de hemel op aarde brengt door te zakken in je lichaam, je schaduw en je mens-zijn
Er is een fase in elke spirituele reis waarin je je afvraagt:
"Ben ik nog wel echt mezelf, of ben ik verdwaald in mijn spirituele identiteit?"
In het tweelingzielenproces, het collectieve ontwaken én de new age scene, is er veel focus op ‘trilling verhoging’, heling, hogere dimensies, Ascencie, activaties, ontwaken, ontwaken, ontwaken.
Alsof ‘hoger’ altijd beter is.
Alsof je daar, boven, in de 5D of verder, uiteindelijk zal vinden wat je hier niet kon voelen.
Maar het spirituele pad is geen ladder naar de hemel.
Het is een spiraal terug naar binnen.
En vaak gaat dat via omlaag.
Dieper in het lichaam. Dieper in de schaduw. Dieper in de rauwheid van het mens-zijn.
Het spirituele ego: een subtiele maar genadeloze saboteur
Het spirituele ego is geen ‘slechte’ versie van jezelf.
Het is je overlevingsmechanisme, vermomd als verlichting.
Het is de stem die fluistert:
- Jij bent verder dan zij.
- Je hoeft dit lijden niet meer te voelen, jij bent al voorbij die laag.
- Als ik maar hoog genoeg tril, hoef ik die pijn niet meer aan te raken.”-“
- Ik voel me niet meer verbonden met de ‘gewone wereld’, want ik ben hier voor iets groters.”
En zonder dat je het doorhebt, onthecht je van je mens-zijn.
Je lichaam voelt zwaar.
De aarde lijkt traag.
De emoties worden iets wat je “observeert” in plaats van echt doorvoelt.
Maar je ziel wil niet wegglijden in abstract licht.
Je ziel wil incarneren.
Hier.
In dit lichaam. In dit leven. In deze rauwheid.
Onthechting als copingmechanisme
Wat we vaak 'ontwaken' noemen, is soms gewoon:
niet meer willen voelen wat te pijnlijk is.
We leren channelen, mediteren, reizen naar hogere dimensies, contact maken met gidsen .
maar vergeten om te ademen in onze buik.
Om onze rouw, onze woede, onze eenzaamheid een plek te geven.
Om mens te zijn, in plaats van lichtwezen te proberen zijn.
Want laten we eerlijk zijn:
Hechten aan ‘hoger trillen’ is soms niets anders dan vluchten voor je pijn.
En dat is menselijk.
Maar niet vrij.
De paradox van ascensie: zakken om te stijgen
Werkelijke ascensie is geen opstijgen uit de menselijke ervaring.
Het is volledig durven zakken ín de menselijke ervaring,
zodat je ziel eindelijk werkelijk kan landen.
Want pas als jij je lichaam bewoont,
kan jouw licht door alle lagen heen schijnen.
Niet alleen door je kruin omhoog, maar ook
door je bekken, je wortel, je knieën, je voeten.
In het leven zelf.
Je kunt pas hemel op aarde brengen
wanneer je bereid bent om de aarde weer heilig te maken.
De test van het spirituele ego: waar ben je nog gehecht?
Het spirituele ego wil veiligheid in een nieuw jasje.
Waar het gewone ego zich hecht aan status, liefde of bezit,
hecht het spirituele ego zich aan “hoog zijn”, “zuiver zijn”, “gids zijn”.
Maar echte vrijheid zit ‘m niet in de juiste woorden, rituelen of vibraties.
Vrijheid zit in niets meer hoeven worden.
In durven sterven in je verhalen.
In thuiskomen in je ware zelf dat geen titel draagt, geen lichtshow nodig heeft.
Je bent niet hier om een hoger wezen te worden.
Je bent hier om volledig aanwezig te zijn in het wezen dat je bent.
Rauw, echt, levend.
Tweelingzielen & het spirituele ego: de subtiele verstrikking
In het tweelingzielenproces gebeurt het vaak dat één of beide zielen op een spiritueel pad terechtkomen.
En dat is prachtig , als het belichaamd is.
Maar gevaarlijk, als het onthecht raakt van de werkelijkheid.
Dan zie je zinnen als:
- “Wij zijn al verenigd in 5D, dus het doet er niet toe wat hij/zij hier doet.”
- “Ik hoef mijn pijn niet aan te kijken, want ik weet al dat het een spiegel is.”
- “Ik voel zijn energie nog steeds, dus hij is altijd bij me.”
Dat kán waar zijn. Maar het kán ook een verdedigingsmechanisme zijn.
Een manier om te ontsnappen aan rouw, afwijzing, pijn of innerlijk werk.
De uitnodiging van een tweelingziel is niet om te zweven in energetische verbinding.
Het is om alles in jou te belichamen wat jij in de ander projecteert.
En dat gaat vaak via het donker, niet via het licht.
Hoe herken je of je in je spirituele ego zit?
Een paar signalen die liefdevol confronterend kunnen zijn:
-Je gebruikt spirituele taal om pijnlijke emoties te vermijden (“het is allemaal divine timing”).
- Je voelt je ‘verder’ dan anderen, maar tegelijk onbegrepen en eenzaam.
-Je bent veel bezig met lichtwerk, maar weinig met lichamelijk aanwezig zijn.
-Je leeft vooral in toekomstbeelden (missie, Union, nieuwe aarde) maar hebt moeite met het hier en nu.
-Je zoekt constant bevestiging via orakels, sessies, readings of kanalen, maar vertrouwt jezelf niet diep vanbinnen.
Wat wél werkt: belichaming, eenvoud en eerlijkheid
De weg terug naar jezelf is vaak zo simpel dat het bijna teleurstellend voelt voor het spirituele ego.
- Je hoeft niet nog een activatie.
- Je hoeft niet nóg hoger te trillen.
- Je hoeft niet te wachten tot je tweelingziel ‘ontwaakt’.
Je mag:
-je voeten voelen op de grond
- je emoties laten stromen zonder oordeel
- eten koken met liefde
- je lichaam masseren met aandacht
- huilen als je hart breekt
- lachen om het mysterie van dit alles
Daar, in de eenvoud,
vindt jouw ziel haar thuis.
Terug naar de aarde, terug naar jezelf
De hemel is nooit buiten je geweest.
Je hoeft hem niet te bereiken.
Je hoeft hem alleen te herinneren
in jezelf, in je adem, in je lichaam, in je leven.
En ja, je bent een lichtwezen.
Maar je bent ook:
een rouwend kind,
een vurige minnaar,
een twijfelende mens,
een ademend lichaam.
En daar, precies daar,
wacht de echte bevrijding.
Wil je samen verder zakken?
Niet verder ‘ontwaken’, maar werkelijk thuiskomen in jezelf?
Ik begeleid je graag in dit proces van belichaming, schaduwwerk en innerlijke integratie, los van labels, hoger–lager, goed–fout.
Je mag zijn.
En dat is genoeg.
♡
Reactie plaatsen
Reacties