Graag of Helemaal Niet – Liefde na mijn tweelingziel

Een eerlijke, kwetsbare (en soms grappige) blog over aantrekkingskracht, stilte, grenzen en volwassen liefde

Intro: van koffie naar 100 (en weer terug)

Het begon allemaal heel simpel: Hij vroeg me of ik koffie met hem wilde drinken, onverwacht en verrassend. We hadden elkaar wel eens gesproken, knappe vent, maar verder dacht ik nooit. Onschuldig genoeg, dacht ik.  Tijdens het eerst bakkie koffie was er gelijk een connectie, we spraken anderhalf uur en de volgende dag was hij er weer. Hij belde me meerdere malen in de week, we hadden hele mooie gesprekken, dit ging een aantal weken zo door. mijn kinderen zeiden. Mam, hij vindt je echt heel, heel leuk. Dat wuifde ik een beetje weg totdat hij me weer uitnodigde voor een bakkie en ik hem vroeg, hoe zit het nou eigenlijk. Hij verklaarde me niet letterlijk de liefde, maar hij liet me wél weten dat hij me ontzettend leuk vond. Hij voelde zich veilig bij mij, hij voelde zich thuis bij mij en hij wilde me wel zoenen

En toen ik mijn grens aangaf, dat ik op dit moment geen intiem contact met hem zou hebben, maar hem wel beter wilde leren kennen  veranderde er iets. Na het uitspreken van die woorden leek er een verschuiving: van volle vaart naar radiostilte. En dáár begint eigenlijk het verhaal dat ik vandaag met je wil delen.

Hij zwaaide wél

Vrijdagavond. Hij zwaaide wél. En dat is precies het soort detail waarop mijn oude ik drie dagen lang had kunnen kauwen. De nieuwe ik denkt: lief dat je hand omhoog kan, wat doet je hart?

Want dit is het verhaal: na een intense tweelingzielverbinding (lees: een crash course in spiegels, hoop en hartgymnastiek) ontmoette ik iemand met wie het warm voelde. Aantrekkingskracht? Check. Mooie woorden? Check. Een knappe kop? Ook check. Maar toen kwam het… de stilte.

Niet de zen-soort stilte die je naar binnen brengt, maar de soort die voelt als: “Hallo? Iemand thuis?” Appjes die ergens tussen ‘koffie?’ en ‘blabla’ bungelden, weinig initiatief, en vooral weinig verbinding.

Vroeger had ik dit geromantiseerd. Nu niet meer. Dit is mijn verhaal over hoe ik leerde anders te reageren, met humor, zelfliefde en een grens die niet van marmer is, maar wel van goud.

De oude reflex: empathie met uitputtingsfactor 3000

In mijn tweelingzielenreis heb ik genoeg empathie geoefend om een heel voetbalstadion te dragen.

- Misschien voelt hij zich afgewezen.

- Misschien is hij bang.

- Misschien heeft hij het druk, slaapziekte, of staat Mercurius retrograde in zijn sms-inbox.

Herkenbaar? Empathie is mooi, maar niet als het je van jezelf loskoppelt. Mijn oude reflex was: ik beweeg wel mee. Mijn nieuwe realiteit is: ik blijf staan.

Mantra: Waarheid voelt kalm. Onwaarheid voelt ingewikkeld.

Het app-dilemma: prater vs. apper

Hij is een geweldige prater, kwetsbaar, slim en open. Alleen: wanneer hij appt niet., dan is het leeg zonder verbinding, net genoeg om me toch vast te houden.

En laat mijn realiteit nu net zó zijn dat wie wél kan praten, maar niet verschijnt, mij niet langer raakt op de plek waar liefde woont.

Een zwaai is lief. Een appje is leuk. Maar aanwezigheid is wat mij opent. Niet de frequentie van berichtjes, maar de congruentie van daden: zeggen én doen.

Note to self: Als woorden niet landen in daden, verdampen ze. En ik ben geen luchtbevochtiger.

De ommezwaai: van irritatie naar neutrale helderheid

Ik was eerst geïrriteerd (ook eerlijk). Daarna gebeurde iets groters: ik liet het los. Niet als trucje om hem  te krijgen, maar omdat mijn zenuwstelsel iets anders koos – rust.

Ik antwoordde vriendelijk, zonder verwachting. Ik hield mijn hart open, maar mijn energie bij mij. Geen spel, geen straf, geen stille hoop. Gewoon waarheid: “Ik heb verbinding nodig, geen lege pingjes.”

Waarom “graag of helemaal niet” géén hardheid is

Het klinkt misschien streng, maar het is het meest liefdevolle dat ik ooit voor mezelf heb gedaan.

- Graag = volwassen, aanwezig, eerlijk, wederkerig.

- Helemaal niet = ook oké. Dan kiezen we allebei voor waarheid.

Wat ik niet meer doe: hangen in het midden. Halfbakken lucht is niet voedzaam, hoe mooi de verpakking ook is.

Kom puur, of kom niet. Mijn hart is zacht, mijn grens is heilig.

Les uit mijn tweelingzielenproces: vonk ≠ fundament

Ik heb ooit de diepste, diepste, diepte gevoeld met iemand bij wie de vonk alles overschreeuwde. Maar een relatie is geen vuurwerkshow; het is ook bouwkunde.

Vonk is chemie. Fundament is congruentie. De één geeft licht, de ander draagt het huis. Ik kies niet langer tussen die twee,  ik kies beide.

De stille realiteit: wat hij wél en niet doet- Feitelijk, zonder drama:

- Hij zwaait.

- Hij appt af en toe.

- Hij komt niet langs, ook niet als hij 20 meter bij mij vandaan is.

- Sinds het gesprek waarin hij zei hoe leuk hij me vindt, hoe veilig en gezien hij zich bij mij voelt en me eigenlijk wel wilde zoenen en ik dat toen nog niet wilde is de aanwezigheid afgenomen.

- Mijn lichaam vertaalt dat als: “Leuk mens, mooie woorden, weinig bedding.” En mijn ziel vraagt bedding. Geen marmeren tempel, wel een veilige vloer om op te landen.

De volwassen keuze: ik bescherm mijn hart zonder het te sluiten

Ik geef om hem als mens. En precies daarom dwing ik hem niet in een rol waar hij niet klaar voor is. Ik dwing mezelf ook niet meer om te blijven waar ik niet gevoed word.

Liefde zonder wederkerigheid is een gebed zonder einde. Ik kies voor einde

Humor tussendoor (want ja, ik leef ook gewoon)

- Als ik nog één keer “tot snel” hoor zonder datum, zet ik het in mijn agenda op 31 februari.

- Mijn nieuwe datingvraag: “Ben je meer van appen of verschijnen?”  er is geen goed antwoord, behalve “verschijnen.”

-Mijn lievelingsfilter: niet op Instagram, maar in energie. Alles wat niet congruent is, glijdt er zó doorheen.

Hoe ik nu anders reageer (en jij misschien ook)

1. Ik blijf in mijn lijf. Voel ik rust of onrust? Mijn lichaam is mijn waarheidsmeter.

2. Ik kijk naar daden. Woorden zijn de trailer, daden zijn de film.

3. Ik communiceer helder. Zacht in toon, duidelijk in boodschap.

4. Ik laat los wat half is. Niet als straf, maar als zelfzorg.

4. Ik kies voor wederkerigheid. Als het eenrichtingsverkeer wordt, keer ik om, liefdevol.

De confrontatie: ik ben niemands tussenstation

Als jij je veilig bij mij voelt, prachtig. Maar kan jij míj ook veiligheid bieden? Niet in beloftes, maar in gedrag?

Ik ben niet langer het tussenstation op weg naar iemands volwassenheid. Ik ben het eindstation voor wie er al is: present, eerlijk, en bereid om samen te bouwen.

De zachte waarheid: het mag pijn doen

Ja, het raakt me. Ja, ik geef om hem als mens. En toch kies ik voor mij. Verdriet en bevrijding kunnen hand in hand lopen. Tranen zijn niet het einde; ze zijn vaak de spoeling die mijn veld helder houdt.

Voor wie dit leest (jij daar, ja)

Misschien herken je jezelf. Misschien ben je ook klaar met halve zinnen, halve aandacht, halve liefde. Dan is dit je uitnodiging:

-Heilig je grens.

-Houd je hart open.

-Kies voor “graag of helemaal niet.”

Niet omdat je hard bent, maar omdat je zacht voor jezelf wil blijven.

Herinnering: Ik hoef niet te trekken. Liefde die klopt, verschijnt.

Slot: ik ga niet meer mee in halfheid, en dat voelt vrij

Ik hoop dat die man, die échte, volwassen man  die mij en zichzelf kan dragen, op mijn pad komt. Niet als redding, maar als reflectie van wie ik nu al ben. Tot die tijd leef ik, lach ik, en kies ik elke dag opnieuw voor waarheid.

En als je me ziet zwaaien? Prima. Maar vraag me gerust ook even om die thee. Verschijnen is nog altijd mijn love language.

Mini-checklist (downloadbaar in je hoofd)

-Voel ik rust?

-Zijn woorden en daden één team?

-Verschijnt hij - ook zonder dat ik trek?

-Ben ik gevoed, niet verward?

-Is het graag, anders helemaal niet?

Dank je wel voor het lezen. Deel dit met iemand die zijn of haar grens wil heiligen zonder het hart te sluiten. Liefde blijft, en wat niet liefde is, lost op.