Ergens onderweg in het tweelingzielenverhaal is er een moment gekomen waarop we zijn gaan geloven dat de ultieme bestemming van dit pad de aardse vereniging is. Twee zielen die elkaar vinden, eindelijk samen, als bewijs van voltooiing. Het klinkt zo verleidelijk, bijna als een oud sprookje dat we allemaal in ons cel geheugen dragen. Een herinnering aan de tijd waarin hemel en aarde nog één waren, waarin liefde geen scheiding kende en samenzijn een natuurlijke staat was. Maar juist dat verlangen, dat oerverlangen naar terugkeer, wordt vaak verward met het doel. En precies daar sluipt de illusie binnen.
De ziel heeft nooit een aardse Union als eindbestemming gehad. Ze verlangt geen huwelijk, geen samenwoonplan, geen happily ever after, ze verlangt herinnering. Herinnering aan haar eigen heiligheid, haar volledigheid, haar vermogen om te lief te hebben zonder hechting, zonder verwachting. Wanneer de ziel haar tweelingziel ontmoet, wordt ze niet geleid naar een romantisch verhaal, maar naar haar ontwaken. De ander is de sleutel, niet de bestemming. Een spiegel, geen woning.
De zielsfrequentie die door de ontmoeting wordt geactiveerd, opent de poort van dualiteit. Alles wat ooit verstoten, vergeten, verdrongen is, komt naar de oppervlakte. En zolang we denken dat dit alles ‘moet leiden tot samenkomen’, verzetten we ons tegen de eigenlijke bedoeling: het belichamen van eenheid in afzondering. De pijn van de scheiding is niet bedoeld om ons terug te drijven naar elkaar, maar om ons terug te brengen naar het middelpunt van onszelf, naar dat stille, trillingloze hart waar liefde niet langer afhankelijk is van wie blijft of vertrekt.
Wanneer mensen spreken over kosmische Union en aardse Union, lijkt het alsof er twee werelden bestaan: de energetische en de fysieke. Maar dat onderscheid is slechts een perceptie van het ego, dat nog gelooft in boven en beneden, donker en licht, jij en ik. In werkelijkheid is Union één veld van bewustzijn dat zich door alles heen weeft. Het kan zich uitdrukken in de fysieke dimensie, als twee belichaamde wezens die samen wandelen maar dat is slechts een manifestatie van iets dat altijd al bestond. De kosmische verbinding is niet minder waar omdat ze onzichtbaar is; de aardse vorm is niet meer waar omdat je haar kunt aanraken. Alles is één trilling die door jou heen beweegt, ongeacht of er iemand naast je loopt of niet.
De illusie van ‘aardse Union als doel’ houdt het bewustzijn subtiel gevangen in streven, in wachten, in de toekomst. “Als hij of zij terugkeert… als we samen zijn… als het eindelijk zover is…” En zo wordt de energie van liefde verplaatst uit het nu, waar ze volledig beschikbaar is naar een imaginair moment dat altijd net buiten bereik blijft. Maar liefde is niet iets wat je kunt verdienen of manifesteren via affirmaties; ze is een veld dat je wordt, naarmate je alle niet-liefde in jezelf oplost.
Ware Union is wanneer je lichaam, geest en ziel op één lijn trillen met de schepping zelf. Wanneer jij in je eentje loopt en de wind je huid kust, en je voelt: ik ben thuis. Wanneer je naar je tweelingziel kijkt, in dit leven of in je herinnering en er geen pijn meer is, geen verlangen, alleen dankbaarheid voor de spiegel die je wakker maakte. Wanneer je jezelf durft te openen voor liefde in elke vorm die het universum je aanbiedt, zonder die te vergelijken met wat was. Dat is Union. Niet de vorm, maar de staat van zijn.
In die frequentie verdwijnt de scheiding tussen kosmisch en aards vanzelf. Hemel en aarde vloeien samen binnenin jou. De energie die ooit voelde als donker wordt gezien als pure potentie, en het licht verliest zijn hooghartige glans en wordt eenvoudig: adem, aanraking, aanwezigheid. De belichaming van liefde is niet het doel van de reis, het is de reis. En het is een reis zonder einde, want elke ademtocht opent een dieper niveau van eenwording.
Misschien komen sommige tweelingzielen uiteindelijk samen op aarde, misschien niet. Maar dat maakt niets uit, want wat ze kwamen brengen is al vervuld. Hun ontmoeting liet een trilling achter in het collectieve veld die liefde herinnert aan zichzelf. Elke keer dat één van hen kiest voor zelfliefde in plaats van hechting, voor waarheid in plaats van illusie, voor overgave in plaats van controle, ademt het universum opgelucht. Want dan wordt het werk van de Union niet gemeten in huwelijken of beloftes, maar in bewustzijn dat wakker wordt.
Dus nee, de aardse Union is niet het doel. De Union is nu.
Ze leeft in je hartslag, in je ogen, in de adem tussen twee gedachten.
Ze is het moment waarop je jezelf weer herkent als deel van het Al,
waarin je begrijpt dat er nooit scheiding was, alleen de ervaring ervan.
En misschien, heel misschien, ontmoet je ooit iemand die met je meeloopt,
niet om jou compleet te maken,
maar om met jou dat heilige veld te bewonen dat jullie beiden al zijn.
Zonder label. Zonder streven. Zonder einddoel.
Liefde, gewoon Liefde.
Hier. Nu. Altijd.
Reactie plaatsen
Reacties